90% obniżenia śmiertelności – witamina D jest skuteczna w przypadku COVID-19.

Wirus grypy atakuje drogi oddechowe poprzez bezpośrednią infekcję wirusową lub uszkodzenie odpowiedzi układu odpornościowego. Bezpośrednią przyczyną śmierci jest zwykle zapalenie płuc. Pacjenci, u których rozwinie się zapalenie płuc, częściej mają <5 lat,> 65 lat, są rasy białej, mieszkają w domach opieki, mają przewlekłą chorobę płuc lub serca, palili w wywiadzie i mają obniżoną odporność [ 44 ].

Sezonowe zakażenia grypą osiągają zwykle szczyt zimą [ 45 ]. Cannell i in. wysunięto hipotezę, że szczyt zimowy był częściowo spowodowany połączeniem z porą roku, w której dawki promieniowania słonecznego UVB, a tym samym stężenia 25 (OH) D, są najniższe w większości krajów o średniej i dużej szerokości geograficznej [ 46 ], rozszerzone w [ 47 ]. Średnie stężenia 25 (OH) D w surowicy w północnych i środkowych regionach Stanów Zjednoczonych są bliskie 21 ng / ml zimą i 28 ng / ml latem, podczas gdy w regionie południowym są blisko 24 ng / ml zimą i 28 ng / ml. ng / ml latem [ 48 ]. Ponadto zimowy szczyt grypy zbiega się również z warunkami pogodowymi o niskiej temperaturze i wilgotności względnej, które pozwalają wirusowi grypy przeżyć dłużej poza organizmem niż w cieplejszych warunkach [49 , 50 , 51 ].

Badania ekologiczne sugerują, że zwiększenie stężenia 25 (OH) D poprzez suplementację witaminy D w zimie zmniejszy ryzyko zachorowania na grypę. W tabeli 1 przedstawiono wyniki badań z randomizacją i grupą kontrolną (RCT) badających wpływ suplementacji witaminy D na ryzyko grypy. Włączone RCT potwierdziły, że infekcja dróg oddechowych rzeczywiście pochodziła z grypy. Tylko dwa RCT wykazały korzystne efekty: jeden wśród dzieci w wieku szkolnym w Japonii [ 52 ], drugi wśród niemowląt w Chinach [ 53 ]. RCT przeprowadzony w Japonii, który nie wykazał żadnego korzystnego wpływu, nie mierzył wyjściowego stężenia 25 (OH) D [ 54] i obejmowała wielu uczestników, którzy zostali zaszczepieni przeciwko grypie (M. Urashima; komunikacja prywatna). Dwa ostatnie RCT obejmowały uczestników z ponadprzeciętnymi wyjściowymi stężeniami 25 (OH) D [ 55 , 56 ]. Obszerny przegląd roli witaminy D i grypy został opublikowany w 2018 roku [ 15 ]. Stwierdzono, że dowody na wpływ witaminy D na układ odpornościowy sugerują, że witamina D powinna zmniejszać ryzyko grypy, ale potrzeba więcej badań, aby ocenić tę możliwość. Przydatne byłyby również duże badania populacyjne, w których suplementacja witaminy D jest również związana ze zmianami stężenia 25 (OH) D w surowicy.

W badaniu obserwacyjnym przeprowadzonym w Connecticut na 198 zdrowych dorosłych jesienią i zimą 2009–2010 zbadano zależność między stężeniem 25 (OH) D w surowicy a występowaniem ostrych RS (ARTI) [ 57 ]. Tylko 17% osób, które utrzymywały 25 (OH) D> 38 ng / ml w całym badaniu, rozwinęło ARTI, podczas gdy 45% osób z 25 (OH) D <38 ng / ml. Stężenia wynoszące 38 ng / ml lub więcej wiązały się z istotnym ( p <0,0001) dwukrotnym zmniejszeniem ryzyka rozwoju ARTI i znacznym zmniejszeniem odsetka dni chorych. Wystąpiło osiem chorób grypopodobnych (ILI), z których siedem to grypa H1N1 2009.

Pierwszym krokiem w tworzeniu hipotezy jest zarysowanie epidemiologicznych i klinicznych ustaleń dotyczących choroby będącej przedmiotem zainteresowania i ich związku ze stężeniami 25 (OH) D. Z najnowszej piśmiennictwa wiadomo, że zakażenie COVID-19 wiąże się ze zwiększoną produkcją cytokin prozapalnych [ 58 ], białka C-reaktywnego [ 30 ], zwiększonym ryzykiem zapalenia płuc [ 58 ], posocznicy [ 59 ], zespół ostrej niewydolności oddechowej [ 59 ] i niewydolność serca [ 59 ]. CFR w Chinach wynosiły 6–10% dla osób z chorobami układu krążenia, przewlekłymi chorobami dróg oddechowych, cukrzycą i nadciśnieniem [ 37]. Dwa regiony dotknięte COVID-19 to regiony o wysokim stopniu zanieczyszczenia powietrza w Chinach [ 60 ] i północnych Włoszech [ 61 ].

Możliwe role witaminy D w klinicznej i epidemiologicznej charakterystyce chorób związanych ze zwiększonym ryzykiem COVID-19 CFR przedstawiono w tabeli 2 . Większość korzystnych skutków witaminy D podanych w Tabeli 2 pochodzi z badań obserwacyjnych występowania lub chorobowości w odniesieniu do stężeń 25 (OH) D w surowicy. RCT porównujące wyniki dla uczestników leczonych lub otrzymujących placebo są preferowane w celu ustalenia związku przyczynowego związanego z wynikami zdrowotnymi. Jednak w większości RCT witaminy D nie stwierdzono, że suplementacja witaminy D zmniejsza ryzyko choroby [ 62 , 63]. Przyczyny braku zgodności między badaniami obserwacyjnymi a RCT wydają się być spowodowane kilkoma czynnikami, w tym włączeniem uczestników ze stosunkowo wysokimi stężeniami 25 (OH) D i stosowaniem małych dawek witaminy D oraz brakiem pomiaru wartości wyjściowych i osiągniętymi stężeniami 25 (OH) D. Wcześniejsze badania sugerowały, że RCT składników odżywczych, takich jak witamina D, opierać się na stanie odżywienia, takim jak stężenie 25 (OH) D, starając się rekrutować uczestników o niskich wartościach, uzupełniając ich wystarczającą ilością środka, aby podnieść stężenie do wartości związanych z dobrym zdrowiem, i mierzenie osiągniętych stężeń, a także kofaktorów, takich jak witamina C, kwasy tłuszczowe omega-3 i magnez [ 64 , 65 ]. Dwa niedawno zakończone RCT donosiły o znacznym zmniejszeniu częstości występowania we wtórnych analizach raka [66 ] i cukrzyca [ 67 ].

W tabeli 3 wymieniono niektóre ustalenia dotyczące suplementacji witaminy D w zmniejszaniu skutków klinicznych zakażenia COVID-19 stwierdzonych podczas leczenia innych chorób.

Możliwą przyczyną monotonicznego wzrostu CFR wraz z wiekiem może być to, że wraz z wiekiem wzrasta obecność chorób przewlekłych. Na przykład globalne występowanie cukrzycy wzrasta z około 1% w wieku poniżej 20 lat do ~ 10% w wieku 45 lat i do 19% w wieku 65 lat, zmniejszając się do 14% w wieku 95 lat [ 94 ]. Współczynniki zachorowalności na inwazyjnego raka płuc u kobiet w Stanach Zjednoczonych w 2015 r. Wzrosły z 1,1 / 100 000 dla osób w wieku 30–34 lata, do 51,0 / 100 000 dla osób w wieku 50–54 lata, 204,1 / 100 000 dla osób w wieku 65–79 lat, oraz 347,3 dla osób w wieku 75–79 lat [ 95]. Kilka badań podaje, że osoby z chorobami przewlekłymi mają niższe stężenie 25 (OH) D niż osoby zdrowe. Badanie przeprowadzone we Włoszech wykazało, że pacjenci płci męskiej z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc mieli średnie stężenia 25 (OH) D wynoszące 16 (95% CI, 13–18) ng / ml, podczas gdy kobiety miały stężenia 13 (95% CI, 11–15) ) ng / ml [ 96 ]. Badanie przeprowadzone w Korei Południowej wykazało, że pacjenci z pozaszpitalnym zapaleniem płuc (CAP) mieli średnie stężenie 25 (OH) D przy przyjęciu wynoszące 14 ± 8 ng / ml [ 97 ]. Badanie w Iranie wykazało, że pacjenci z nadciśnieniem tętniczym mieli niższe stężenia 25 (OH) D niż pacjenci kontrolni: mężczyźni, 13 ± 11 vs 21 ± 11 ng / ml; kobiety, 13 ± 10 vs 20 ± 11 ng / ml [ 98 ].

Innym czynnikiem wpływającym na odpowiedź immunologiczną wraz z wiekiem jest redukcja 1,25-dihydroksywitaminy D (1,25 (OH) ₂ D, czyli kalcytriolu), aktywnego metabolitu witaminy D, wraz z wiekiem. Stężenie parathormonu (PTH) wzrasta wraz z wiekiem. Badanie przeprowadzone w USA opierało się na 312 962 sparowanych pomiarach stężenia PTH i 25 (OH) D w surowicy od lipca 2010 do czerwca 2011. W przypadku uczestników ze stężeniem 25 (OH) D 20 ng / ml, PTH wzrósł z 27 pg / ml u osób < 20 lat do 54 pg / ml dla osób> 60 lat [ 99]. Stężenia kalcytriolu w surowicy są odwrotnie proporcjonalne do stężeń PTH. W badaniu przeprowadzonym w Norwegii na pacjentach w średnim wieku 50 (SD, 21) lat, kalcytriol zmniejszył się ze 140 pmol / l u osób w wieku 20–39 lat do 98 pmol / l u osób> 80 lat, pomimo wzrostu w surowicy 25 (OH) D od 24 ng / ml dla osób w wieku 20–39 lat do 27 ng / ml dla osób> 80 lat [ 100 ].

Sezonowość wielu infekcji wirusowych jest związana z niskim stężeniem 25 (OH) D, w wyniku niskich dawek UVB z powodu zimy w klimacie umiarkowanym i pory deszczowej w klimacie tropikalnym – np. Zakażenie syncytialnym wirusem oddechowym (RSV) [ 101 , 102 ] ,. Tak jest w przypadku grypy [ 45 , 46 ] i SARS-CoV [ 103 ]. Jednak MERS wykazał szczyt w kwartale kwiecień – czerwiec [ 104 ], na który prawdopodobnie wpłynęło zarówno gromadzenie się pielgrzymów pielgrzymów Hajj, jak i fakt, że stężenia 25 (OH) D wykazują niewielkie wahania sezonowe na Bliskim Wschodzie [ 105 ]. W tropikach sezonowość związana jest bardziej z okresami deszczowymi (niskie dawki UVB), na przykład w przypadku grypy [ 106].

Znaczące dowody pośrednie wywnioskowano z efektów stwierdzonych w przypadku innych wirusów otoczkowych. Tabela 4 przedstawia wyniki różnych badań.

Jednym ze sposobów, w jaki CoV uszkadzają komórki nabłonka płuc i ułatwiają zapalenie płuc, jest zwiększona produkcja cytokin typu Th1 w ramach wrodzonej odpowiedzi immunologicznej na infekcje wirusowe, powodując burzę cytokin. Badania laboratoryjne wykazały, że interferon γ jest odpowiedzialny za ostre uszkodzenie płuc w późnej fazie patologii SARS-CoV [ 117 ].

Prozapalne burze cytokinowe z zakażeń CoV spowodowały najcięższe przypadki SARS-CoV [ 118 ] i MERS-CoV [ 119 ]. Jednak zakażenie COVID-19 zapoczątkowało również zwiększone wydzielanie cytokin Th2 (np. Interleukin 4 i 10), które hamują stan zapalny, różniący się od zakażenia SARS-CoV [ 30 ].

Przykład roli witaminy D w zmniejszaniu ryzyka zgonu z powodu pandemii infekcji dróg oddechowych można znaleźć w badaniu CFR w wyniku pandemii grypy w latach 1918–1919 w Stanach Zjednoczonych [ 120]. Amerykańska Służba Zdrowia Publicznego przeprowadziła bezpośrednie ankiety w 12 społecznościach od New Haven w stanie Connecticut po San Francisco w Kalifornii w celu ustalenia częstości występowania i CFR. Płótna wykonano możliwie jak najszybciej po ustąpieniu fali epidemii jesienią 1918 r. W każdej miejscowości. W sumie znaleziono 146 203 osób, 42 920 przypadków i 730 zgonów. Jak pokazano w Tabeli 25, śmiertelność wynosiła średnio 1,70 na 100 przypadków grypy, ale średnio 25,5 na 100 przypadków zapalenia płuc. Odsetek przypadków grypy powikłanej zapaleniem płuc wyniósł 6,8%. CFR zapalenia płuc (z wyłączeniem Charles County, MD, z powodu niespójności w rejestrowaniu przyczyn zgonu) wyniósł 28,8 na 100 dla białych i 39,8 na 100 dla „kolorowych”. Jak pokazano w Tabeli 23, osoby „kolorowe” w południowo-wschodnich stanach miały od 27% do 80% wyższy wskaźnik zapalenia płuc w porównaniu z osobami rasy białej.121 ]. Wcześniejsze prace sugerowały, że wyższe dawki UVB były związane z wyższymi stężeniami 25 (OH) D, co prowadziło do zmniejszenia burzy cytokin i zabijania bakterii i wirusów uczestniczących w zapaleniu płuc. Afroamerykanie mieli znacznie wyższe wskaźniki śmiertelności niż biali Amerykanie w latach 1900–1948 [ 122]. Powody, dla których CFR były wyższe dla osób „kolorowych” niż białych, mogą obejmować wyższy wskaźnik chorób przewlekłych, większe prawdopodobieństwo życia w regionach dotkniętych zanieczyszczeniem powietrza oraz fakt, że przy ciemniejszej pigmentacji skóry osoby rasy czarnej mają niższe stężenia 25 (OH) D . Badanie kliniczne z udziałem kobiet po menopauzie mieszkających na Long Island w stanie Nowy Jork ze średnim wyjściowym stężeniem 25 (OH) D 19 ± 8 ng / ml wykazało, że suplementacja 2000 IU / dobę skutkowała znacznie mniejszą liczbą infekcji górnych dróg oddechowych, w tym grypy, niż placebo lub suplementacja 800 IU / d [ 123 ]. Zobacz także odniesienia w [ 11]. Analiza stężeń 25 (OH) D w surowicy według rasy w latach 2001–2004 wykazała średnie stężenia 25 (OH) D u osób powyżej 40 roku życia: nielatynoscy biali, ~ 25–26 ng / ml; czarni nielatynoscy, 14-17 ng / ml; Meksykanie-Amerykanie, 18–22 ng / ml [ 124 ]. Jako powód zwiększonej śmiertelności w niektórych społecznościach w czasie pandemii grypy w latach 1918–1919 zaproponowano bliskość elektrowni opalanych węglem [ 125 ]. Niedawne badania potwierdziły, że zanieczyszczenie powietrza ze źródeł spalania zwiększa ryzyko grypy [ 126 , 127 ]. Najwyższe stężenie tych roślin występuje na północnym wschodzie, gdzie dawki promieniowania słonecznego UVB są najniższe.

W badaniu z dużą dawką (250 000 lub 500 000 IU) witaminy D ₃ u pacjentów z wentylowanym oddziałem intensywnej opieki medycznej w Gruzji, przy średnim wyjściowym stężeniu 25 (OH) D wynoszącym 20–22 ng / ml, stwierdzono, że długość pobytu w szpitalu zmniejszyła się z 36 SD, 19) dni w grupie kontrolnej do 25 (SD, 14) dni w grupie 250 000 IU [25 (OH) D = 45 ± 20 ng / ml] i 18 (SD, 11) dni w grupie 500 000 IU grupa [25 (OH) D = 55 ± 14 ng / ml]; p = 0,03 [ 93 ]. W kolejnym badaniu pilotażowym z udziałem 30 wentylowanych mechanicznie pacjentów w stanie krytycznym, suplementacja witaminą D _{3 w wysokości} 500 000 IU znacząco zwiększyła stężenie hemoglobiny i obniżyła stężenie hepcydyny, poprawiając metabolizm żelaza i zdolność krwi do transportu tlenu [ 128 ].

Szpitale są źródłem RTI zarówno dla pacjentów, jak i personelu medycznego. Na przykład, podczas epidemii SARS-CoV, kobieta wróciła do Toronto z Hongkongu z SARS-CoV w 2003 roku i trafiła do szpitala. Choroba została przeniesiona na inne osoby, co doprowadziło do wybuchu epidemii wśród 257 osób w kilku szpitalach w Greater Toronto Area [ 129 ]. W sezonie epidemicznym 2014–2015 u 36% pracowników służby zdrowia w niemieckim szpitalu zachorowało na grypę [ 130 ].

Praca w szpitalu zajmującym się pacjentami z COVID-19 wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zakażenia COVID-19. Na przykład 40 ze 138 hospitalizowanych pacjentów z COVID-19 w Wuhan w szpitalu Zhongnan od 1 do 28 stycznia było personelem medycznym, a 17 kolejnych zostało zarażonych podczas pobytu w szpitalu [ 58 ]. 14 lutego 2020 roku ogłoszono, że ponad 1700 chińskich pracowników służby zdrowia zostało zarażonych COVID-19, a sześciu zmarło ( https://www.huffpost.com/entry/chinese-health-workers-infected-by virus_n_5e46a0fec5b64d860fc97c1b) .

Suplementacja witaminy D w celu podniesienia stężenia 25 (OH) D w surowicy może pomóc w zmniejszeniu zakażeń szpitalnych [ 131 ]. Stężenia co najmniej 40–50 ng / ml (100–125 nmol / l) są wskazywane na podstawie badań obserwacyjnych [ 132 , 133 ]. Podczas epidemii COVID-19 wszyscy ludzie w szpitalu, w tym pacjenci i personel, powinni przyjmować suplementy witaminy D, aby podnieść stężenie 25 (OH) D, co jest ważnym krokiem w zapobieganiu infekcji i rozprzestrzenianiu się. Warto byłoby przeprowadzić próby nad tą hipotezą.

Omówione tutaj dane potwierdzają rolę wyższych stężeń 25 (OH) D w zmniejszaniu ryzyka zakażenia i śmierci z powodu ARTI, w tym grypy, CoV i zapalenia płuc. Szczyt sezonu dla ARTI jest generalnie wtedy, gdy stężenia 25 (OH) D są najniższe. Dlatego suplementację witaminy D ₃ należy rozpocząć lub zwiększyć na kilka miesięcy przed zimą, aby podnieść stężenie 25 (OH) D do zakresu niezbędnego do zapobiegania ARTI. W analizowanych tu badaniach ogólnie stwierdzono, że stężenia 25 (OH) D wynoszące 20–30 ng / ml zmniejszają ryzyko ARTI [ 134 ]. Jednym z powodów takiego wyniku może być fakt, że w badaniach wzięło udział kilku uczestników z wyższymi stężeniami 25 (OH) D. Jednak jedno badanie obserwacyjne wykazało, że 38 ng / ml było odpowiednim stężeniem, aby zmniejszyć ryzyko CAP [ 57]. Chociaż stopień ochrony generalnie rośnie wraz ze wzrostem stężenia 25 (OH) D, wydaje się, że optymalny zakres mieści się w zakresie 40–60 ng / ml (100–150 nmol / l). Aby osiągnąć te poziomy, około połowa populacji mogłaby przyjmować co najmniej 2000–5000 IU / d witaminy D ₃ [ 135 ]. Zbadano różne dawki nasycające w celu uzyskania stężenia 25 (OH) D 30 ng / ml. Na przykład w jednym badaniu stosowano dawkę tygodniową lub dwutygodniową wynoszącą łącznie 100 000–200 000 IU w ciągu 8 tygodni (1800 lub 3600 IU / dobę) [ 136 ]. Jednak osiągnięcie 40–60 ng / ml wymagałoby wyższych dawek nasycających. W badaniu z udziałem kanadyjskich pacjentek z rakiem piersi z przerzutami do kości leczonych bisfosfonianami, ale bez chorób współistniejących, stwierdzono, że dawki witaminy D ₃ wynoszące 10000 j.m./dobęw ciągu czterech miesięcy nie wykazał żadnych działań niepożądanych, ale ujawnił dwa przypadki pierwotnej nadczynności przytarczyc [ 137 ]. Badanie z udziałem 33 uczestników, w tym siedmiu przyjmujących 4000 IU / d witaminy D ₃ i sześciu, którzy przyjmowało 10000 IU / d witaminy D ₃ przez 8 tygodni, wykazało, że stężenie 25 (OH) D wzrosło z 20 ± 6 do 39 ± 9. dla 4000 IU / dobę i od 19 ± 4 do 67 ± 3 dla 10 000 IU / dobę oraz poprawioną mikroflorę jelitową bez skutków ubocznych [ 138 ]. Dlatego z literatury uzasadnione jest sugerowanie przyjmowania 10 000 IU / dobę przez miesiąc, co jest skuteczne w przypadku szybkiego wzrostu stężenia 25 (OH) D we krwi krążącej do preferowanego zakresu 40–60 ng / ml. Aby utrzymać ten poziom po pierwszym miesiącu, dawkę można zmniejszyć do 5000 IU / dobę [ 135, 139 , 140 ]. W przypadku przyjmowania dużych dawek witaminy D suplementacja wapnia nie powinna być wysoka, aby zmniejszyć ryzyko hiperkalcemii.

Niedawny przegląd sugerował stosowanie dawek nasycających witaminy D 200 000–300 000 IU w kapsułkach 50 000 IU w celu zmniejszenia ryzyka i ciężkości COVID-19 [ 43 ].

Skuteczność i bezpieczeństwo suplementacji witaminy D w dużych dawkach wykazano w szpitalu psychiatrycznym w Cincinnati w stanie Ohio [ 141 ]. Przedział wiekowy wynosił od 18 do 90 lat. Połowa pacjentów była czarnoskórych, a prawie połowa była biała. Wszystkim pacjentom zgłaszającym się od 2011 roku zaproponowano suplementację 5000 lub 10000 IU / d witaminy D ₃. U 36 pacjentów, którzy otrzymywali 5000 IU / dobę przez 12 miesięcy lub dłużej, średnie stężenie 25 (OH) D w surowicy wzrosło z 24 do 68 ng / ml, natomiast dla 78 pacjentów, którzy otrzymywali 10000 IU / dobę, średnie stężenia wzrosły 96 ng / ml. Nie odnotowano przypadków hiperkalcemii wywołanej witaminą D. Ten artykuł zawiera krótki przegląd innych badań nad witaminą D z dużymi dawkami, w tym fakt, że w latach trzydziestych XX wieku stwierdzono, że dawki witaminy D wynoszące 60 000–600 000 IU / dobę leczą i kontrolują takie choroby, jak astma, reumatoidalne zapalenie stawów, krzywica i gruźlica. i 1940. Dawki te są znacznie wyższe niż 10 000–25 000 IU / d witaminy D _3, którą można wytworzyć w wyniku ekspozycji na promieniowanie słoneczne UVB [ 142 ]. Jednak po doniesieniach o hiperkalcemii związanej ze stosowaniem ponadfizjologicznych dawek witaminy D pojawiły się np. [143 ], suplementacja witaminą D w dużych dawkach wypadła z łask.

Niedawny artykuł na temat próby suplementacji witaminy D w wysokich dawkach w Nowej Zelandii z udziałem 5110 uczestników donosi, że przez medianę 3,3 roku miesięczna suplementacja 100 000 IU witaminy D ₃ nie wpłynęła na częstość występowania kamicy nerkowej ani hiperkalcemii [ 144 ].

Niestety, w większości krajów nie ma wytycznych wspierających dawki witaminy D w suplementacji i pożądane stężenia 25 (OH) D w surowicy, które radziłyby sobie z zimowymi zakażeniami żołądka. Wytyczne dla wielu krajów uznają 20 ng / ml (50 nmol / l) za wystarczające. Zgodnie z oświadczeniem Europejskiego Towarzystwa Klinicznych i Ekonomicznych Aspektów Osteoporozy, Choroby zwyrodnieniowej Stawów i Chorób Mięśniowo-Szkieletowych „osiągnięcie w surowicy poziomu 25-hydroksywitaminy D znacznie powyżej progu pożądanego dla zdrowia kości nie może być zalecane na podstawie aktualnych dowodów, ponieważ bezpieczeństwo jeszcze do potwierdzenia ”[ 145]. To stwierdzenie, opublikowane w 2017 roku, nie jest już poprawne, ponieważ wiele badań suplementacji witaminy D wykazało, że długoterminowa suplementacja witaminy D przynosi korzyści zdrowotne bez negatywnych skutków zdrowotnych, np. 2000 IU / d na zmniejszenie ryzyka raka [ 66 , 146 ] i 4000 IU / dobę w celu zmniejszenia progresji od stanu przedcukrzycowego do cukrzycy [ 67 ].

W niedawnym przeglądzie dotyczącym stanu niedoboru witaminy D na całym świecie stwierdzono, że z powodu niewystarczających dowodów z badań klinicznych, „poziom 25 (OH) D> 50 nmol / l lub 20 ng / ml jest zatem głównym celem leczenia, chociaż niektóre dane sugerują korzyść dla wyższego progu ”[ 147 ]. W artykule towarzyszącym w tym samym numerze czasopisma stwierdzono, że „chociaż 20 ng / ml wydaje się wystarczające do zmniejszenia ryzyka problemów kostnych i ARTI, stężenia powyżej 30 ng / ml były związane ze zmniejszonym ryzykiem raka, cukrzycy typu 2 i niekorzystne wyniki ciąży i porodu ”[ 148 ]. Jednak na podstawie wyników kilku omawianych tu badań, a także zaleceń dotyczących profilaktyki raka piersi i jelita grubego [ 149], pożądane stężenie powinno wynosić co najmniej 40–60 ng / ml.

Amerykański Instytut Medyczny wydał wytyczne dotyczące witaminy D i wapnia w 2011 r. [ 150]. Instytut zalecił suplementację witaminy D w wysokości 600 IU / dobę osobom młodszym niż 70 lat, 800 IU / dobę osobom starszym niż 70 lat oraz stężenie 25 (OH) D w surowicy 20 ng / ml (50 nmol / L) lub wyższy. Zalecenie to opierało się na wpływie witaminy D na zdrowie kości. Instytut uznał, że żadne badania nie wykazały niekorzystnych skutków suplementacji mniej niż 10000 IU / d witaminy D, ale ustalił górny poziom spożycia na 4000 IU / d, częściowo z powodu obaw wynikających z badań obserwacyjnych, w których stwierdzono kształt litery U 25 ( OH) Relacje stężenie D – stan zdrowia. Jednak,151 ].

Ponadto w 2011 roku Towarzystwo Endokrynologiczne zaleciło suplementację witaminy D w dawce 1000–4000 IU / d oraz stężenie 25 (OH) D w surowicy na poziomie 30 ng / ml lub wyższym [ 152 ]. Te wytyczne były dla pacjentów. Wydaje się, że w tej kategorii należy uwzględnić każdego, kto ma chorobę przewlekłą. Amerykański Instytut Medyczny zauważył, że nie odnotowano żadnych niepożądanych skutków suplementacji witaminy D przy dziennych dawkach <10 000 IU / dobę [ 150 ].

Pomiar stężenia 25 (OH) D w surowicy byłby przydatny do określenia wartości wyjściowych i osiągniętych stężeń 25 (OH) D. Niedawny artykuł zalecał przeprowadzanie testów na grupach osób, które prawdopodobnie miały niskie stężenia i które mogłyby odnieść korzyści z wyższych stężeń, takich jak kobiety w ciąży, osoby otyłe, osoby z chorobami przewlekłymi i osoby starsze [ 148 ]. Częścią uzasadnienia testowania było zwiększenie świadomości rzeczywistych stężeń 25 (OH) D i korzyści z wyższych stężeń. Ponadto wzrost stężenia 25 (OH) D w stosunku do suplementacji witaminy D zależy od różnych czynników osobistych, w tym genetyki, zdrowia układu pokarmowego, wagi i wyjściowego stężenia 25 (OH) D. Około połowy populacji przyjmuje 5000 IU / dzień witaminy D ₃lub 30 000–35 000 IU / tydzień podniosłoby stężenie 25 (OH) D do 40 ng / ml. Przyjmowanie 6235–7248 IU / dzień zgodnie z propozycją, aby zapewnić, że 97,5% populacji ma stężenia> 20 ng / ml [ 153 ] nie przekroczy progu 10 000 IU / dzień.

Wiele osób wymaga suplementacji witaminy D, aby osiągnąć stężenie 25 (OH) D powyżej 30 ng / ml, zwłaszcza zimą [ 154 ]. Jednak wzbogacanie witaminą D podstawowych produktów spożywczych, takich jak nabiał i produkty mączne [ 83 , 155 ] może podnieść stężenie 25 (OH) D w surowicy członków różnych populacji o najniższych stężeniach o kilka ng / ml. Może to skutkować zmniejszeniem ryzyka wystąpienia ARTI u osób ze skrajnym niedoborem witaminy D [ 134 , 156 ]. Jednak w celu uzyskania większych korzyści zaleca się codzienną lub cotygodniową suplementację witaminy D [ 134 ], podobnie jak coroczne oznaczanie stężenia 25 (OH) D w surowicy osób z ryzykiem zdrowotnym [ 148 ].

Podczas przyjmowania suplementów witaminy D zaleca się suplementację magnezem. Magnez pomaga aktywować witaminę D, która z kolei pomaga regulować homeostazę wapnia i fosforanów, wpływając na wzrost i utrzymanie kości. Wydaje się, że wszystkie enzymy metabolizujące witaminę D wymagają magnezu, który działa jako kofaktor w reakcjach enzymatycznych w wątrobie i nerkach [ 157 ]. Dawka magnezu powinna mieścić się w przedziale 250–500 mg / d, wraz z dwukrotnością dawki wapnia.

Hipotezę, że suplementacja witaminy D może zmniejszyć ryzyko zachorowania na grypę i COVID-19 i zgon, należy zbadać w badaniach w celu określenia odpowiednich dawek, stężenia 25 (OH) D w surowicy i obecności jakichkolwiek problemów dotyczących bezpieczeństwa. Dobrym modelem jest badanie RCT dotyczące suplementacji witaminy D u wentylowanych pacjentów OIOM, przeprowadzone w Atlancie w stanie Georgia [ 93 ].

W niedawnym przeglądzie stwierdzono: „Chociaż istnieją sprzeczne dane, dostępne dowody wskazują, że suplementacja wieloma mikroelementami pełniącymi rolę wspierającą odporność może modulować funkcję odpornościową i zmniejszać ryzyko infekcji. Mikroskładniki odżywcze o najsilniejszym działaniu immunologicznym to witaminy C i D oraz cynk. Konieczne jest lepsze zaprojektowanie badań klinicznych na ludziach dotyczących dawkowania i kombinacji mikroelementów w różnych populacjach, aby uzasadnić korzyści suplementacji mikroelementami przeciwko infekcjom. ” [ 17 ].